Sunday, June 14, 2009

Skin-Deep



(December 11, 2002)


Innocence,
leaves its mark
in a young child's mind,
producing a scarlet track
in a juvenile's mind.

Little girl,
beside the window.
Are you in trouble?
In pain? In deep sorrow?
Their names you do not know,
their voices you are unfamiliar of.
An incubus it seems,
in this whirlpool of woven dreams...

Awakened by the shadow
of the one called TRUTH.
It's reflection in the mirror
is sure to bring you terror!

Until...

I realized,
You and I are but apart.

Now you've grown
with a horrible realization,
Soon to steal your youth.
You've strayed silently, away from home,
to the place where you belong.

Where have you gone?
Miles and miles until the task is done.
Then, come back to your land,
where your family waits at hand.

Can it be that
You and I
are ONE?
For like you, I was all alone,
feeling cold and restless,
and each night, silently mourn...

My mother does not seem my tears,
nor can she hear my endless pleas.
She cannot feel my heartbeat,
falling and stopping every minute.
She cannot comprehend,
my every pondering moment.

My father, he is not aware,
of my hidden lair.
He is distant as a star,
out of reach from afar.

Mother, Father, don't you hear me call?
Someone help me before I completely fall!

-->> Ang tulang ito ang isa sa makapagpapatunay na bata pa lamang ako ay literary emo na ako. Tingin ko nga, ipinanganak talaga ako bilang isang literary emo.

Masyado kasi akong malungkutin noong bata pa ako. Maraming itinatagong sakit at hinanakit. At gaya nang sinasabi ng isa sa mga linya ng tula ko,

"My mother does not seem my tears,
nor can she hear my endless pleas.
She cannot feel my heartbeat,
falling and stopping every minute.
She cannot comprehend,
my every pondering moment."


Talagang hirap ang nanay kong intindihin ang personalidad ko noong bata pa ako. Para kasing hindi normal ang paraan ko nang pag-iisip para sa isang bata. Para raw akong matanda. At kung minsan, tinatawag pa niya akong abnormal at may sariling mundo.

Hindi niya alam na nagtago ako ng sama ng loob sa kanya noon dahil dito.

Pero, nang tumanda na ako, sa wakas, nagawa na rin niyang gamayin kung papaano ba dapat akong pakibagayan at alam na rin niya kung ano ba talaga ang mga gusto at ayaw ko sa buhay. (^-^)

Akala ko talaga, hindi na darating ang panahong maiintindihan niya rin ako. But it seems like, I was wrong. SHE IS MY MOTHER, AFTER ALL.

Para saan pa ang siyam na buwang dinala niya ako sa sinapupunan niya?

Ikaw, naranasan mo rin ba kung papaano'ng hindi maintindihan at tanggapin ng iba?

1 comments:

Joel said...

madalas yan, minsan kasi kelangan nating tanggalin ang maskara ng humaharang sa tunay na tayo para makita nila tayo at maintindihan.. yngat ka po lagi, godbless!

Post a Comment